19-11-2024 | Een geslaagde middag met Richard Osinga in dansschool Hulzebos in Meppel. Daar was iedereen het over eens. Osinga: “Als schrijver ben je in je eentje bezig. Het is superleuk om contact te hebben met je lezers. Je ontdekt dan soms ook dingen die niet helemaal of anders overkomen.”
Zo kreeg het hoofdstuk dat in de eerste druk nog ‘Ondersteboven’ heet in de daaropvolgende drukken de titel ‘Jaren geleden ondersteboven’. Om duidelijk te maken dat dit hoofdstuk, bijna op het eind van het boek, veel eerder in de tijd plaatsvond. Dat schiep bij nogal wat lezers verwarring. Ook wel een beetje zijn eigen schuld, gaf Osinga toe. In Munt speelt hij met tijd. De drie verhaallijnen worden flink door elkaar gehusseld. Osinga: “Ik wilde er een ’puzzel in de tijd’ van maken.” Gaandeweg vallen die puzzelstukjes voor de lezer op hun plaats.
Dat gold ook voor het schrijfproces, vertelde Osinga. “Ik heb niet eerst de verschillende verhaallijnen chronologisch uitgewerkt. Tijdens het schrijven wisselde ik ze al af.”
Gespreksleider Hedwig Udding-Blok gaf veel ruimte aan inbreng vanuit de zaal. Dat leidde tot een levendige wisselwerking tussen schrijver en lezers. Af en toe greep ze ook in als de discussie te ver afdwaalde van het boek. Dat maakte wel duidelijk dat Munt een uitstekende keuze was voor de deelnemers aan de Literatuurclubs om te lezen en bespreken.
Toen Osinga met het boek begon, was de munt, die toch zo’n belangrijke rol speelt, nog niet in beeld. Als titel had hij in eerste instantie In het midden van de tuin. “Ik wilde iets doen met het ervaren van tijd. Archeologie past daar goed bij. Je zit zowel in het verleden als het nu.” Een artikel dat hij las over de verspreiding van de Bantoe-cultuur in Afrika gaf het volgende zetje.
Osinga gaf nog meer inkijkjes in het schrijfproces. “Als ik schrijf, probeer ik in een soort flow te komen. Ik wil dat niet teveel onderbreken door op te zoeken of bepaalde dingen wel kloppen. Dat controleer ik later wel.” Zo moest er een streep door de lift die hij noemde in een hotel in de Congolese stad Butembo. “In de hele stad kom je geen lift tegen, hoorde ik van iemand die daar heeft gewoond.”
Een vraag die veel lezers bezighoudt: Gaat Eva terug naar Congo? Osinga: “Van mij mag het. Het verhaal is af, mijn rol is uitgespeeld. Iedereen kan daar gedachten over hebben. Ik zou het zelf niet heel logisch vinden als ze teruggaat.”
Er werd nog veel meer besproken, teveel om in kort bestek recht te doen. Na afloop maakten veel bezoekers van de gelegenheid gebruik om hun exemplaar van Munt te laten signeren.
Ook Osinga kijkt tevreden terug op een geslaagde middag: “Ik vond het heel erg leuk, vooral omdat het publiek zo’n actieve rol speelde. Fijn om te merken dat het boek vragen opwerpt waar je op een mooie manier over kunt discussiëren.”
